Vorig jaar in november was ik op een congres van Medilex. Daar volgde ik een workshop van Petra de Vreede over jongeren en rouw. Zij liet het kasteel als werkvorm zien. Dat heeft mij geïnspireerd en regelmatig werk ik in mijn praktijk met het kasteel. Dit is een mooie manier om met cliënten te verkennen hoe hun binnenkant en hoe hun buitenkant er uit ziet.

Het kasteel is een metafoor voor onszelf. De binnenplaats kun je vergelijken met ons hart. Om de binnenplaats te kunnen betreden is er een poort. Deze poort naar ons hart kan open zijn of gesloten. Niet iedereen heeft een sleutel van de poort. Sommige mensen hebben/ krijgen een grotere sleutel dan een ander. Wanneer we heftige dingen meemaken, kunnen we onze poort op slot doen. De poort wordt dan bewaakt, er wordt niemand toegelaten. De emoties blijven achter slot en grendel. Dan kunnen we zelf ook niet goed meer bij onze emoties. Om onszelf staande te kunnen houden, laten we soms ander gedrag zien om maar niet onze werkelijke emoties te hoeven voelen / tonen.

Het werken met het kasteel is een mooie manier om inzicht te krijgen in welke emoties er op de binnenplaats van de cliënt liggen. En welke poppetjes staan op de torens om de binnenplaats te verdedigen of te maskeren?  Deze poppetjes helpen de cliënten om overeind te blijven (te overleven): een sporter om zo afleiding te vinden, een clown omdat deze dingen weg kan lachen, een heks omdat ze soms veel mopperen of lelijk doen, een schoonmaker omdat ze “vluchten” in het huishouden. 

Op deze manier naar jezelf kijken is vaak al heel verhelderend.  Wat heb jij op je binnenplaats liggen? En wie staat er op jouw toren? En wie heeft er een sleutel van jouw poort?