Zet jij wel eens een masker op? Doe jij je wel eens beter voor dan je je in werkelijkheid voelt?

De meeste mensen zullen dit wel herkennen. We zetten allemaal wel eens een masker op omdat we ergens zijn of naar toe gaan waar we liever niet laten zien hoe we ons daadwerkelijk voelen. Onze buitenkant en onze binnenkant zijn dan niet hetzelfde.

Na een verlies kun je ook het gevoel hebben dat je liever een masker opzet. Zo hoef je niet aan iedereen te laten zien hoe het werkelijk met je gaat. Bij bepaalde mensen kan je vertellen hoe je je voelt.  Soms is dit een handig overlevingsmechanisme. Maar niet altijd.

Hoe komt het tocht dat het vaak zo moeilijk is om anderen ons verdriet te laten zien en om te vertellen hoe het ‘echt” met je gaat?

Er zijn verschillende verklaringen voor. Soms willen we de ander niet belasten met ons verdriet omdat je beseft dat de ander het verdriet niet kan oplossen. Soms hebben we zelf zin om er over te praten omdat het een rotgevoel oplevert. Onze cultuur speelt ook een rol. We zijn niet gewend om onze kwetsbare kant te laten zien. Het wordt ons aangeleerd om flink te zijn. Op social media delen we vaak alleen onze succesverhalen en fijne, mooie foto’s.
Ook het gezin waarin je bent opgegroeid is mede bepalend voor hoe je met je emoties kunt omgaan. Als je veilig bent gehecht, heb je geleerd jouw emoties te benoemen, mochten deze emoties er zijn en heb je geleerd om je te laten troosten.  Bij onveilige hechting heb je dit niet zo geleerd en is het lastiger om je eigen emoties te herkennen en hier mee om te gaan.

Wanneer je lange tijd je verdriet parkeert kun je diverse klachten krijgen zoals uitputting, woede uitbarstingen of je afzonderen. Daarom is het belangrijk om je masker ook af en toe af te zetten en je gevoelens van verdriet en gemis te durven voelen. Wanneer je je masker af zet en je ware gevoelens durft te laten zien, kunnen mensen je meer tot steun zijn.

Wanneer zet jij je masker op? En wanneer durf jij je het af te zetten?