Moederdag: in mijn gezin van herkomst deden wij niet speciaal aan Moederdag. Als kind maakten mijn broer, zus en ik wat op school en gaven dat aan onze moeder. Toen we van de basisschool af waren, stopte dit en deden we niets speciaals meer voor onze moeder. Ook mijn eigen gezin doen we niets bijzonders; de jongste heeft voor mij op school iets geknutseld en dat is het.

In aanloop naar deze dag adverteren ondernemers volop met cadeaus voor moeders. Afgelopen week voelde ik ineens het gemis van mijn eigen moeder. Na het zien van een commercial op de televisie, was ineens daar het gevoel van missen.  Gek hoe dat dan werkt. Mijn moeder is bijna acht jaar geleden overleden. Op veel verschillende bijzondere momenten miste ik haar. Moederdag was voor ons gezin geen bijzondere dag en toch voel ik nu hoe ik haar mis.

Zo leg ik het uit aan mensen die bij mij in mijn praktijk komen. Rouw een is proces dat niet meer overgaat. De intensiteit verandert, maar het gemis gaat niet over. Soms steekt het ineens de kop op en doet het toch weer even pijn. Missen gaat over wat er niet meer is. Het heeft een verbinding met verlangen. Het verlangen naar vroeger, naar toen iemand er nog was. Of het verlangen naar wat er nooit is geweest maar wat je zo graag wilde. Gemis van datgene wat er nooit is geweest. Ik denk dan aan vrouwen die graag moeder wilden worden maar voor wie dat niet zo mocht zijn om welke reden dan ook.  

Vandaag denk ik aan mijn eigen moeder, die voor mij zo bijzonder is (geweest). Ik denk aan alle andere vrouwen die hun moeder vandaag missen, aan alle vrouwen die moeder zijn (geweest) en hun kind moeten missen. En ik denk aan alle vrouwen die missen om wat niet is geweest en om die reden geen Moederdag kunnen vieren.  Al deze vrouwen wens ik vandaag een dag toe met dierbaren om hen heen.

Anne-Marij Maris van Brievenbusgeluk schreef een gedicht waarin voor mij het proces van rouw en het gemis mooi wordt weergegeven.