Allerzielen, 2 november, is de dag waarop in de katholieke kerk alle overledenen worden herdacht. Herdenken wordt omschreven als plechtig aandacht schenken aan een gebeurtenis uit het verleden. Voor mij betekent herdenken herinneren en herinneringen ophalen. Manu Keirse schrijft in zijn boek Helpen bij verdriet en verlies ‘herinneren is een vorm van ontmoeten.’  Dat vind ik mooi omschreven. Door stil te staan bij herinneringen kom je in gedachten in contact met degene die je mist.

Je kunt actief herinneren en passief herinneren. Actief herinneren betekent dat je bewust stil staat bij diegene die je mist. Dat kan doordat je bijvoorbeeld een bezoek brengt aan de begraafplaats of een ander ritueel hebt waarmee je iemand herdenkt. Allerzielen is ook een vorm van actief herinneren: door een kaars aan te steken of de mis bij te wonen of bloemen te brengen naar de graven van overledenen sta je bewust stil bij wie je mist. Een passieve herinnering komt vanzelf boven drijven. Denk maar aan muziek, geuren of bepaalde plaatsen die herinneringen oproepen.

Herinneringen kunnen verschillende gevoelens oproepen. Je kunt blij of dankbaar zijn omdat herinneringen je terugbrengen naar fijne momenten samen. Maar het kan ook verdriet oproepen omdat het raakt aan het gemis en de leegte die iemand heeft achtergelaten. Her-inneren betekent iemand op een andere manier van binnen (in je innerlijk) bewaren. Iemand waar je van hebt gehouden, gaat nooit helemaal verloren.  Wat iemand heeft betekent in zijn leven, zijn of haar invloeden en waarden blijven bestaan en kun je met je meedragen in jouw verdere leven. Zo kan iemand voor even weer heel dichtbij zijn.

Het gedicht ’Schat’ van Tanja Helderman geeft dat voor mij treffend weer.